Kalbe Dokunuş

Kalp aşk geçirmez, hep içlerde saklıdır.Ona ulaşmak,hatta ona dokunmak bile acıların en büyüğüdür.Kırık bir kalbe umut uzanmaz,uzansa da eskinin yükü can yakar.Kırık bir kalbi hissettikçe ona kapılırsın.İçini bir karanlığın kapladığını yavaş yavaş hissetmeye başlarsın.

Çünkü o kalp aşk geçirmez...

Karanlık gittikçe kalbini kara bir kutu içine alır,hisler ölür,umut biter sessizlik başlar.Sessizliğin olduğu yer huzurdur ama kırık bir kalp huzur aramaz ışık tutucak bir el bir kıvılcım arar.İçine dokunucak bir gülümseme,bir bakış,bir umut arar...

Karanlık, kalbini kara bir kutu içine aldığında, karanlık bedene yayılır,benlik kaybolur.Ama bir gün insana bir el dokunur.Karanlıkta bir saniyelikte olsa hatta saniselik bile olsa bir ışık belirir.Tıpkı ölüme yakın bir bedenin son çırpınışları gibi.O ışık gittikçe bedene sarılır,karanlıklar içinde ki hisler yavaş yavaş renklenmeye başlar.O renkler gittikçe kalbe karışır.Kalp aşk için atmaya başladıkça,beden daha renklenir.

Ve sonunda...

Karanlık kaybolur,yerini aşkın rengarenkliği gelir.Her insan bir gün karanlıktan kurtulur,sadece ona gereken ''BİR GÜN KALBİNE DOKUNUCAK BİRİDİR''.

Umut yok olmaz,onu kaybeden benliktir.Umut her zaman bir köşede saklanır ve sizin ona ışık tutmanızı bekler...