CADI

Daha doğduğunda anlamıştı hayatın zor olduğunu. Niçin onu bulmuştu? Daha dünyaya yabancıydı.Ama hayata bir sıfır yenik başlamıştı. Nasıl olurda böyle yaşamaya alışırdı? Acaba Tanrı’yı kızdırmışmıydı? Ama Tanrı her kulunu severdi. Bunların hepsinin bir sınav olduğunu anlamıştı sonunda. Bu zorluklar sırasında Tanrı’ya olan inancı sarsılacak mıydı diye deneniyordu. Şöyle düşündü “Nasıl olsa bu hayat ya da hayat dediğimiz koca sınav kağıdındaki sorulardı önemli olan kağıdın kalitesi değildi. O yüzden kağıdın kalitesine bakmadan sorulara yoğunlaşmalı ve doğru cevaplamalıydı. Sınav kağıdındaki soruları bazı insanlar hızlı bitirirdi. Hızlıca bitirenler şanslı bile sayılırdı. Nasılsa süre az ise soru sayısıda az olurdu. Peki ama ben? Benim sınav zamanım nasıl? Uzun mu,kısa mı? Sorularım zor mu,kolay mı?”. Ama biliyordu Tanrı bu sınavda zorlanan kullara bir yol tanımıştı. Dua etmek. Evet bu yol belkide ona yardım ederdi. Konuşamıyor olsa bile düşenebilmesi yeterdi. Daha çok küçük ve savunmasızdı. Yani Tanrı ona acırdı ve daha çok yardım ederdi. İçinden dua etmeye başladı.Doktorlar anlayamamıştı ölmüş annesinin karnından çıkan bebek biraz ağladı ve sonra sanki düşünmeye başlamış gibi durdu. Ağlamayı kesti. Bu sırada bu olayı yolun kenarından izleyen yaşlı korkunç bir kadının ağızından şu kelimeler döküldü:”Dua ediyor.”. Sonra hızla bebeğe doğru koşmaya başladı. Sağlık ekiplerinden bebeği hızla aldı.