VİSALDE YANAN DÜŞ

"Sinirlenince tırnağınla derini nasıl deldiğini,
kendini tutmaya çalıştığın her an dudak içini kemirdiğini,
endişeyle oturduğun yerden öylece sağ ayağını sallayıp durduğunu bile bilmeyen bir adam mı?" dedi sertçe.

"Ulan gözlerinin rengini bile ela sanan bir adamla mı?!" öfkeden titreyen elini yumruk haline getirip benden gizledi.

İç çekip, "Oysaki senin gözlerin yeşil, Dila." dedi maviliklerini benden hışımla kaçırarak. Sanki cam parçalarını zorla yutmaya çalışır gibi gergin bir şekilde yutkundu. Gözleri bir an bende gezinip yanağıma uğradı.

"Sol yanağında kimsenin göremeyeceği kadar küçük ama dikkat bile çekmeyen bir gamzen de var mesela. O bilmez!
Ufak bir çukur belki ama orada, var işte. " dedi. Sadece onun görmüş olduğu bir gerçekle... Fazlasıyla sarhoştu belki de ama sözleri buna ters bir şekilde gerçekçiydi.

Beni benden daha iyi bilip anlatması ise canımı acıtıyordu.

"Kokun..." dedi bu kez. Benim suskunluğum en büyük imtihanı olurken ona uzanan ellerim öylece kaldı.
"Aynı, Benim sevdiğim gibi."

"Arslan yeter-" dediğimde bir anda bana dönerek, "Boran Ali!" diye sert bir sesle düzeltti beni. Gözlerimin içine uzun uzun bakıp, "Daha adımı bile söyleyemiyorsun ki! Sahi Dila, o kadar mı nefret ediyorsun artık benden?" dedi. Donup kaldım.

"Bilmesin, Dila." dedi tıpkı küçük bir çocuk gibi iç çekerek. "Bu kokuyu kimse bilmesin." dedi ve boynumdan söküp aldığı flara bakarak acı çeker gibi devam etti. Çok sıkı tutuyordu sarhoşluğundan ötürü ellerinden kayıp da düşmesin diye.
"Ben alamıyorsam hiç kimse alamaz. Buna izin vermem! Nefesini keserim! Bana yasaksan eğer bende herkese seni haram ederim!"

İşte o an anladım.
Bu bana karşı yapılan bir uyarı değildi!
Bu beni kaybetme ihtimali üzerine yaptığı bir tehditti. Bana değil belki ama etrafımda olanlara karşı asla göstermeyeceği merhametiydi!

"Tüm haklar saklıd