Fransa'da tanıştığı Berfu'yu ansızın terk eden Burak, yaptığı hatanın bedelini aşkını kaybetmekle öder.
Burak'ın terk etmesinden sonra hamile olduğunu öğrenen Berfu, onun için çok zor bir döneme geçiş yapar. Tek başınadır ve parasızdır.
Doğumdan sonra bir gün, Berfu bebeğini Burak'a bırakır ve ortadan kaybolur. Bir bebeği olduğunu öğrenen Burak, acaba Berfu'yu bulabilecek midir?
"Dondurma sever misin?" diye soran Burak, Berfu'nun koşturmaktan kızaran yanaklarına tebessümle baktı. Berfu ise yanan yanaklarını soğutmak için her daim üşüyen ellerini yanaklarına bastırdı.
"Sadece ballı bademli..."
"Sana ballı bademli dondurma alırsam, barışır mıyız?"
"Çocuk mu kandıracaksın?"
Burak, bir adım Berfu'ya yaklaştı ve eliyle onun hafif rüzgârda salınan saçlarını eliyle kulağının arkasına ittirdi. Bu hareketi Berfu'nun kalbini heyecanla harekete geçirdi.
"Çocuk olmadığının fazlasıyla farkındayım ama beni affetmen için elimde başka kozum kalmadı."
"Seni affetmem, senin için niye bu kadar önemli?" diye soran Berfu'ya, Burak gülümsedi. "Belki bir hikayemiz olur diye..."
"Seninle bir hikayemin olmasını istediğimi de nerden çıkardın?"
"İstemediğinin farkındayım, sadece istemeni umut ediyorum."
|TAMAMLANDI|
Burası Mardin'di taşıyla, toprağıyla kan kokan şehir.
Ve bizim hikayemizi Azat Alemdar yazmıştı.
*
''Sen iyi bir adamsın Azat.'' Gözlerindeki sakinlik dediğimle birlikte yerini hırçın bir öfkeye bıraktığında dudaklarımdaki buruk tebessüm silinip gitti. ''Ancak ben saçlarının her telinde acı olan kadınım.''
''Acı saçlarında yaşam buluyorsa acılı bir adam olurum Berre.'' Dedikleri zihnimdeki tüm çarkları susturduğunda gözlerindeki feryadı ilk kez duydum.
Sesi, sağır olmuş bir müzisyenin acılı sesini andırıyordu.
''Acı bize yakışan tek gerçek.'' Sözlerimin devamını getirmeden öylece başımı dizlerime yaslayarak gözlerimi yumdum.
''Bizi bu acılar bir etti kadın.'' Yumduğum gözlerimin ardında onun yüzü belirdiğinde gülümsedim.
''Bizi bu acılar yok edecek adam.'' O eğilip beni kucağına aldığında karşı koymadan başımı göğsüne yasladım. Bedenimdeki elleri incitmekten çekinircesine bir emanetlikle tenimdeyken uzun zaman sonra susmuş olan zihnimle rahat bir nefes alabildim.
*
Bu kurgu pişmanlıkların affı için geç kalanlara ithafen yazılmıştır. Özür dileyin, affedilin ve affedin çünkü tarih gidenlerin yasıyla deliren insanlarla dolu.
220517