Tam simdi yazmaya baslarken dusunuyorum; en eskiye gidip ordan mi yazmaya baslasam yoksa simdi icimde biriktirdiklerimi mi doksem buralara. Cok ozledim, icime hic kimseyi alamayacak kadar cok ozledim. Bunca sene degistiremez mi hicbir duyguyu? Bitmiyosun, bitemiyosun..
Sene bilmem kac; daha liseye gidiyorum. Hatta lise 2ydi sanirim. Bi dondurmaci dukkaninin hayatimi bu kadar alt ust edecegini tahmin bile edemezdim. Erkege hic yakistiramadigim pembe rengin gözüme hic boylesine guzel gelebilecegini dusunmemistim. Ve daha bunun gibi o kadar cok sey var ki.. Insan surekli gormek icin birilerine dondurma ismarlar mi, surekli zorla dondurma yedirerek kuzenini hasta eder mi, acik dondurma sevmedigi halde eve surekli dondurma alir mi? Yani ne biliyim duygularimi o kadar dolu dolu yasiyodum ki benim icin surekli gormek adina yapilan her sey mubahti. Adini bilemeyip ona "kara cocuk" lakabini takmak bile benim icin sevgi gostergesiydi. Ve oylesine masumaneydi ki... Hic anlayamamisti, hic..