İnce

Bu günler aynı geçiyordu. Heyecan yoktu, kulaklarından geçen tek ses araba motoru ve kornasıydı. O kirli hava, onun akciğerlerine işlemişti. Ruhu gibi karaydı.

Pek fazla gezmeyi sevmezdi. Bağımlı olduğundan beri başka birşey aklından geçmezdi.

Uyu, Uyan.

O aslına bir zamanlar herkesin istediği gibiydi. Hiç kimsenin sözünden çıkmazdı, sesini yükseltmezdi.

O serseri babası her akşam gelirdi.
Elinde bir şise içki, nefesi ölü gibi, dilinden düşmezdi o kızın kusurları.

Bir süre sonra birşey hissetmedi.
Sigaralar artık onu yakmıyordu. Babasının söylediklerini duymuyordu bile.

Bazen babasının sözlerine katılıyordu.
Okula git, iyi not al, eve gel, uyu.

Bir evcil hayvan gibiydi.

O yaralar ne?
Neden ağlıyorsun?
Niye yalnızsın?

Sadece ilgi istiyordu.

Kestiği kolları, döktüğü kanlar, yaktığı canlar.
Gün geçtikçe zayıflıyordu. Hem zihinsel olarak, hem de fiziksel olarak.
Bitkin olması normaldi. Onun olmayan ilaçları içiyordu, boğazında kalıyor olabilir ama kusurlarını yok edecekti.