EFTELYA (+18)

Ruhumdaki sessizlik, bedenimin dışarıya vurduğu çığlıktı.
Zaman bana her şeyi öğretebilirdi.
Güneş doğuyor, yirmi dört saat başlıyor. Sabah oluyor, gene yok. Öğlen oluyor, yok. Akşam oluyor, yok. Güneş batıyor, yirmi dört saat bitiyor. Zaman geçiyor ama o hiç gelmiyor.
Göğsümde,
bir acı,
bir feryat,
bir ölüm...
sıkışıyor nefes alamıyor.

Cehennemin ateşiyle yanan bu karanlık yolda, aşkın kendine kıydığından bihaber değildi.
Karanlıkta attığı o sessiz çığlığı,
Eftenini arayan o adamdan başkası duymadı.
Onların sessiz çığlığı,
Aşkı körükledi.
Aşkı yandı.
Aşkı kül oldu.
...