Diğer hastalarımı kontrol edip abim yanına aşağı indim. Beraber çardağa oturup çayımızı yudumluyorduk. " Gördün mü?" " Evet" " Konuştun mu?" dediğinde derince yutkundum bakışlarımı çekerken. " Sana daha önce de söyledim yok öyle biri." " Seviyor seni." " Seven insan kırıp gitmez." dediğimde haklı olduğumu biliyordu her zaman. " Seven insan mecbursa bırakır." " Şu konuyu konuşmayalım" " Hâlâ affetmedin değil mi? Dönmesine rağmen?" dediğinde abim bugün yine beni anlamıştı. " Dönse bile affetmem." " Dönse affetmem diyorsun da adı geçince gözlerin doluyor be çocuk..." diyen abim ile dolu olan gözlerimi kırpıştırdım.