LAVENİA VE LAVİNİA

Bildiğimi sanıyordum...

"Sen benim hiç acımı çekmedin." demiştim ama öyle değildi.

"Ben sana ne ara aşık olduğumu bilmiyorum." demişti. Sandığım gibi değildi. Yavaş yavaş ama birden aşık olduğunu sanıyordum. Ama öyle de değildi.

"Babam bana çok şey yaptı."demişti. "Ama onu seviyorum. Çünkü ona benziyorum."demişti acı vericiydi. "Babam bana çok şey yaptı. Canımı yaktı. Ama başka birisininde canını kurtardı."demişti. Burak can yakmasını iyi bilirdi. Evet ona benziyordu.

"Keşke seni tanımasaydım."demiştim. O da bana "keşke..."demişti. Benim iyiliğim için dediğini bilmiyordum.

Radyoda modelin değmesin ellerimiz şarkısı çıkınca sesi yükselttim sonuna kadar. Ve bende içimdeki acıyla şarkıya eşlik ettim. "Biz hiç beceremedik sevmeyi de terk etmeyi de..." Gözlerim yaşlarla doluydu. Titriyordum. Halim perişandı. Bileğimdeki daha yeni atılmış dikiş izine acıyla baktım. Çok canımı yakıyordu. Her haraket ettiğimde, Burak'ın aklıma her gelişimde canım acıyordu. Tek elimle direksiyonu kullanıp diğer elimle sağ omzuma dokundum. Hava soğuktu ve platinim sızlıyordu. Ona ait yaralarım sızlıyordu...

Kurumuş dudaklarıma sıra gelsin istemiyordum.

İnsanlar vazgeçmek zorunda kalıyordu. Kimi aşkından kimi hayatından. Her vazgeçiş bir yok oluştu.

Senin yalnızlığın
Benim yalnızlığımı yapmaz
Yalnızlığımı çoğaltır.

Benim yalnızlığım
Varlığımı anlatır.

Özdemir Asaf