Lavanta

Masadaki eşyalarımı toparlayıp doğruldum. Gözlerim etrafımda ki rafların arasında duran kitaplardaydı. Gözüme bir kitabı kestirip aldım. İlerleyeceğim esnada bedenim başka birinin bedenine çarptı. Aşina olduğum deniz kokusu ciğerlerime nüfuz ederken kim olduğunu anlamıştım. Başımı kaldırınca ela gözlerim onun yeşil gözleriyle kesişti. Yeşil hareler pişmanlıkla parlarken yerini kaçırdı, kendi ellerine takıldı. Ellerine baktım. Saman kağıdına sarılmış bir demet lavantayı, ben ona bakarken bana uzattı. Hala pişmanlıkla çevriliydi çok sevdiğim yeşiller. Uzattığı buketi aldım. Elleri belimdeki yerini bularak vücudunu bana, başımı göğsüne yasladı. Ellerinde ki kan daha silinmemişti evet ama ona karşı duyduğum özlem daha basın gelmişti o an. Bir lavanta demetinin karşılığı olarak sarılmayı hak etmişti. O an ki tek bahanemdi bu.