İkimizde uçurumun kenarındaydık, ölüceğimizi kabullenmistik , bunun geri dönüşü yoktu..son bir veda ...
Lavinia elimi tutu ,gözlerimin içine son bir defa baktı ve beni paramparça edecek o cümleleri kurdu
"Ne karanlığına aydınlık olabildim
Ne'de karanlığıma aydınlık
İkimizde birer iki yabancıyız
Bu fani dünyada kavuşamasakta
Mahşerde kavuşacağız sevgilim"
Bir kez daha nefret ettim kendimden, onuda kendimle birlikte ölüme götürdüğüm için ama artık herşey için çok geçti elini tutup, gözlerinin içine baktım zorluklada olsa "beni affet. mahşerde kavuşucaz sevgilim" diyebildim...