KIRMIZI; KAYIP DÜŞLER

Birkaç adımla yatağımın ucuna gelen kadın siyah elbisesi, inci küpeleri, beyazla sarının arasında kalmış bir renkteki saçları, asil ve dik duruşu ile tam bir kraliçe gibiydi. Ancak bunlardan önce en dikkat çeken özelliği ise gözleriydi, kan kırmızısı gözleri. Göz beyazından ise eser yoktu, simsiyahtı.

Bu gözlerden korkulması gerekirdi belki de. Ancak ben dimdik kadının gözlerinin içine bakıyordum. Acaba korkmalı mıydım?

Kadın siyah eldivenli elini kaldırdı ve arkasına bir işaret yaptı. Arkadaki onlarca asker kılıklı adamlar da tam bunu bekliyorlarmış gibi geri çekildiler ve kapıyı kapatıp seri bir şekilde dışarı çıktılar.

"Sen de kimsin?" Hiç tereddüt etmeden sorduğum soru karşımdaki kadının, dudağının kenarını havalandırdı.

" 'Siz' demek istedin heralde?" Sesi öyle ürkütücü ve soğuk çıkan kadın, her an gözlerinden lazer çıkaracak gibiydi.

"Anlamadım?"

"Zamanla anlayacaksın." Kadın tam karşımdaki pencereye doğru ilerledi ve pencerenin önünde durdu.

"Nerdeyim ben, neresi burası?" Nedense sorumun cevabını sadece bu kadından alacakmış gibi hissediyordum.

"Yeni evren." Birkaç saniyeliğine arkasına döndü. Kırmızı gözlerini gözlerime dikti ve tekrar pencereye döndü.

"Nasıl yeni evren?" Kaşlarım iyice çatılmıştı. Ne saçmalıyordu ki bu kadın. "Bana kamera şakası falan mı yapıyorsunuz?"

"Hayır" tek bir kelime ama bin kelimeye değer bir şekilde kesin.

"Ne! Yani nasıl olamaz ki öyle bir şey." Hâlâ inanamamıştım. İnanamıyordum. İnanamıyacaktım. Yalan söylüyorlar olmalıydılar.

"Durtemal Büyücülük Dünaysı'na hoşgeldin, Kendira." Odada topuklu ayakkabıların sesi duyuldu ve kapı açılıp kapandı.