Wattpad'de Gerçeğin Unutturdukları adında ilk kitap!
Kapak tasarımı @irrelevantbird'e aittir
Bazı anahtarlar kapısının içindedir. İlacımız bir başkasında değil de kendi içimizdedir bazen.
Ve biz ilacımızı yanlış yerde aradığımız gibi hep yanlış kararlar verdik, yanlış kişileri seçtik ve hiçbir zaman bundan ders almadık. Gerçeğin bize unutturduğu her şeyi kabullendik ve bu bizi bitirdi, başımıza gelen her şeyi kabullendik, savaşmadık.
İşte Damla,Toprak,Tolga, Rüzgâr ve Tuğçe.
Onlar bunu kabullenmediler ve unuttuğumuz her şeyi hatırlatmaya geldiler, umut etmeyi hiç bırakmadılar, savaştılar ve kazandılar.
Ne dersiniz gerçekten savaşmaya değer mi?
27/05/2022
Dudaklarıma bir buse kondururken "seni seviyorum,ama biraz acı cekmen gerekiyor"
Ben iki yıldır acı çekiyorum,bu ne ki? Boxerini çıkarırken onu izliyordum. Bir yere gelince utanman da kalmıyordu bu adamın yanında. Alışık olduğum şeylerdi. Bir adamın sevmediğin halde her zerresini biliyorsanız buna bir bok denmezdi!
Kalın ve damarlı penisini çıkarıp birkaç defa okşadı. Bunu yaparken gözlerimin içine bakıyordu.
"Hazır mısın?"
Hazır mıyım? Ben çocuk doğurmaya hazır değilim. Ben anne olmaya hazır değilim. Lanet olası hapı yanıma almamıştım! Ayrıca aklıma nereden gelebilirdi ki dağ başında kocamla sevişeceğimiz?
Erkekliğini girişime yerleştirirken birden içime itti. "Ahh!" Tırnaklarımı kollarına geçirdim. İçimde hareket etmeye başladı. Bacaklarımı beline doladım, topuklarım kalçalarına değiyordu. Omuzlarına sıkıca tutundum. Terden ıslanmış Saçlarımı gözümün önüne düşerken tek eliyle geriye attı.
"Kartal!"
"Sikeyim! Seni o kadar özlemişim ki!"
"Ahh! Yavaşla!"
"Hayır bebeğim,bu gece sadece benim istediğim olacak"
Omuzlarına tırnaklarımı geçirirken odadaki tek ses tenin,tene çarpma sesleri,ve kısılan sesimden çıkan inlemelerimdi. Sonuna kadar soktuğu aletiyle hayalarının kadınlığıma çarptığını hissedebiliyordum.