MEZARLIK

Bazen sadece nefes alman gerekir çünkü hayat kimse için durmaz ikinci bir şans olmayabilir, ne yapmak istiyorsan şimdi harekete geçmek gerekir. Yağmur şiddetini arttırdı gök gürledi, şimşek çaktı. Beni nefessiz bırakan gözyaşlarım yağmur damlaları birlikte kaybolup gidiyordu. Küçüklüğümden beri korktuğum mezarlıklar şimdilerde güvenli limanım olmuştu.
Soğuktan titreyen elimi mezar taşının üzerinde gezdirdim.

"Anne." Sesim titredi gözyaşlarım akıp gitti tıpkı nehirin akıp gitmesi misali. Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim. Bir intikam uğruna hayatım mahvolmuştu. Yine de dimdik ayaktaydım. Ben bu vatan uğruna canını feda eden o kahraman kadının kızıydım beni hiçbir kötülük yıkamazdı.

"Anne seni tanımak için fırsatım olmadı sen bizi bıraktığında daha bir yaşındaymışım. Seni hiç görmedim ama bugün bile yaptığın fedakarlık dillerde biliyor musun?" Elimi havaya kaldırdım kolumdaki yanık izi gün yüzüne çıktı. Babamın kıyamadığı tenime izler kazınmıştı. Babamın bir fiske vurmadığı yüzüme her gün bir darbe iniyordu.

"Anne senin gibi güçlü olmak için çabalıyorum ama her gün şiddetin tozu artıyor. Şiddete uğrayan kadınların sessiz kaldığını duyunca onlara kızardım nasıl kendisine şiddet uygulayan adamı affeder derdim ama işin renginin çok başka olduğunu yaşayarak öğrendim biliyor musun anne?" Avucumun içindeki derin ize baktım iki yıl önceki bıçakla çizilen bu iz bugün bile acılarımı bana hatırlatıyordu.

"Esin Özdemir." Duyduğum bu ses kabuslarımın sesiydi gözyaşlarımı bu canavara göstermediği için yağmura sessiz teşekkürlerimi ilettim.

Kapak Tasarımı: xx_pluviophile_xx