Gecenin sessizliği

Gece çok kotu gecmisdi ama bunlari atlatmaliydim.Bu benim işimdi ve ben bunu yapmaliydim.En azindan kimseye bagli yasamiyorum.Kendim kazanip kendime bakiyorum.Küçuk olmayan bi o kadarda buyuk olmayan evimin kapisinda durdum botlarimi cikarip elime aldim.Ve anahtari cebimden cikarip kapiyi acip iceri girdim.Çok yorgundum ustumu cikarip kirli sepetine atdikdan sonra duş aldim ve kendimi yataga atdim.Uyumak istiyodum ve bi sure uyanmamak.
Ben kimmiyim? Ben Milena.Milena Çiçek.20 yaşinda kendi ayaklari uzerinde duran bir kiz.Cocuklugumdan beri hep kendim oldum.Anne baba sefkati gormeyen birisi.Zaten gormekde istememisdim.Ben daha 8 yadindayken babam baska bi kadinla eve geldi.Megersem annemi aldatiyomus.Gecirdikleri geceden sonra annem herseyi ogremdi ve ayrildilar.Annem hic bi zaman beni sevmedi.Beni dogurdugu gune lanet okuyodu hep. Ama ben umursamiyodum,simdide umursamiyorum.Cunki kimseye ihtiyacim yok.Kendi ayaklarik uzerinde durmayi daha kucuk yaştan ogrenmisdim.Bu dusuncelerimden siyrilmama bi ses sebep oldu.Bu siren sesleri polisa aitdi.Zihnim bi anliga dondu.Ve kapim caliyodu..