BELEMUN

"Bana bak Karalı! Her zaman dik dik bakarsın, bakmayacağın mı tuttu?"

Adım atacakken durdu. Arkası dönük bekledi. Yutkundum.

"Bir daha adımı ağzına alma. Bu dünya zaten kötü. Kötü bir yer. Bir de senin kötülüklerinle savaşamam ben."

Bir anda arkasını döndü. Yeşil gözlerim, tonunun neredeyse aynı olanıyla göz göze geldi. Ürktü gözlerim. Keşke dönmeseydi.

"Dünya kötü. Evet bunda çok haklısın. Ama bazen her şey göründüğü gibi değildir Feray."

"Alma dedim ağzına alma!" Bakma bana öyle işte bakma. Kanarım. Kandıkça yanarım.

Yaklaştı bana. Kokusunu soluyacak, kokusunu bırakacak kadar yaklaştı bana.

"Böyle yaparsan," dedi durdu. Benim gibi yutkundu. Elini kaldırdı. Dokunmak istedi. Dokunamadı. Gözlerimde hangi korkumu gördüyse vazgeçti bıraktı."Böyle yaparsan nasıl giderim ki buradan ben." İsyan etti. Anladım. Aşka isyan ederdim çoğu zaman. Oradan anladım.

Ama ya dokunsaydı? Bir kere dokunsaydı?

"Git." Dedim düşünmeden. Düşünürsem üzülürüm. Bakarsam yıkılırım. Dokunursan bana ölürüm.

Git ki; ne sen ne de ben bu ateşin içinde yanmayalım. Ne olur kalbime aşk acısını da eklemeyeyim. Seversem çok üzülürüm. Kötüsün işte sen. önünde bir sürü dizilmiş adamlar, adamların belindeki silahlar..

Baktı yüzüme uzun uzun. Verdi nefesini yüzümün kıyılarına. Bıraktı ben de hatırasını. Döndü arkasını. Gitti.

Giderken şu cümleyi kurdu. "Gidiyorum ama işlerim yüzünden. Tekrar karşılacağımızı biliyorum. Uzak değil, yakın."

Sabır buna da sabır..