Ezelim (Düzenleniyor)

Acaba şimdi Benan neredeydi? Belki o adamla yemek yiyordu, belki dansa gitmişti. Sahi ya Benan dans etmeyi sevdiğini söylemişti. Şimdi nişanlısıyla dans ediyordu belki de. Güzel sesiyle şarkılar söylüyordu kulağına. İçine batan okları daha da ileri itiyordu, canı daha ne kadar yanacak, bunun bir sonu var mı görmek istiyordu.

Elindeki paketin bittiğini gördüğünde anladı koca paketi içtiğini. Saat gecenin ikisi olmuş o hala terasta ki sandalye de düşünüyordu.

Küllüğü boşaltıp odasına geçti. Başını yastığa koyduğunda aklı Benan da olarak yumdu gözlerini.

Gece çalan kapının sesiyle uyandı, Kapı hem yumruklanıyor, hem zile basılıyırdu. Zorlukla yataktan doğrulan Barlas panikle kapıya yöneldi. Bu katta ki kapıyı kimse çalmazdı.

Hızla açtığı kapı da karşılaştığı manzara hayalinde ötesindeydi. Bembeyaz gelinliği için de Benan ay gibi parlıyordu.

"Ezelimmm..." dedi Barlas bir kere bile diyemediği hitabıyla,

Genç kız içeri bir adım attı,

"Benim kaderim sensin Barlas sana geldim" deyip boynuna kollarını dolayan kadın gerçek değildi. Rüya gördüğünü anlamıştı ama öyle güzeldi ki rüya olduğunu bilerek sardı kollarını.

"Vazgeçme Barlas, bizim kaderimiz bir." deyip gül pembe dudaklarını Barlas'ın dudaklarıyla buluşturdu. O dudakların tadını hissetmek hayal dahi edemediği birşeydi. Birbirlerine hasretle karıştıklarında nefessiz kaldığını hissetti. Benan'ın onu öpüyor oluşunu aşkla bakışını hazıfasının en güzel köşesine kazıdı.
Kendinden ayrılan kadını istese de tutamadı sanki ayakları yere sabitlenmişti kımıldayamıyordu.
Geldiği gibi giderken tekrar dönüp fisıldadı. "Vazgeçme Barlas"

"Benan" diyerek uyandığında hala rüyanın gerçekçi etkisi hükmünü sürüyordu. Dudaklarının tadını hissediyordu. Onun gibi tekrarladı. "Vazgeçme Barlas"