Karanlığa Esir /Bölüm Biriktiriliyor Yakında Devam Edecek

Geçmiş tozdur, gelecek belirsiz...

Gökyüzünün karanlığında, yeryüzüne ışık saçan ay , tuvale ışıltılarını yolladı. Hüzün renklere karışarak körpe acılara yer açtı. Sonra dilekler ile gökyüzüne bağlanmış yıldızlar umutların tükenişi ile teker teker kaydı. Tuvalde yerini alan yıldızlarsa umutsuzluğu simgeliyordu. Artık hiç bir ışık yoktu. Yolunu kaybetmiş bir kız çocuğu, alışık olmadığı bu karanlıkta kollarını dizine sarmış, yüzünü herkesten gizleyerek bulutlar ile beraber ağlıyordu. Onu kimse duymadı. O kayboldu. Ruhu çığlıkların arasında boşlukta oradan oraya çarpıyordu. Acılar içerisinde. Sonra güneş doğdu. Güneşte tuvalde yerini aldı. Ya yolunu kaybetmiş olan küçük kıza yol gösterecekti. Ya da onu bile isteye ışığa çağırıp kendi karanlığında hapsedecekti.

.....

Alnını alnıma yaslayarak boyalı ellerini yanaklarıma çıkardı usulca.
"Benden çok şey bekleme Ortak. Ben tuvalindeki rengarenk hayatlardan yaşatamam sana. " dedi.

Parlayan karanlık gözlerine bakarak derin bir nefes aldım. Soğuk hava ciğerlerime batarken tek düşündüğüm hayatımda gördüğüm en acı ama en güzel karanlık onun hareleriydi. Onu cevapsız bırakmadım.

"Seninle tanıştıktan sonra tuvalimde siyahtan başka bir renk kullanmadım ben Ortak..."