Patrząc na świat przez różowe okulary

Myślałam, że życie jest piękne.

Myślałam, że ludzie są dobrzy.

Myślałam, że wszystko jest takie łatwe.

No właśnie... Myślałam.

Kiedy jesteś mały to wszystko wydaje się być takie łatwe i dobre - przynajmniej powinno tak być. Też mi się tak wydawało, ale u mnie chyba trwało to krócej niż u innych. Kiedy miałam 7 lat mój ojciec zaczął pić. Codziennie przynajmniej jedną flaszkę. Starałam się go unikać, ale nie było to takie łatwe. Zawsze krzyczał. Teraz widze tylko przebłyski tego dobrego i miłego taty. W mojej wyobraźni. Pewnego dnia kiedy wracałam ze szkoły zobaczyłam go na ławce w parku. Nie wiedziałam czy uciec, czy może podejść do niego. Bałam się. Postanowiłam, że udam, że go nie znam. Wtedy mnie zobaczył i zaczął na mnie wrzeszczeć. Wyzywał mnie od suk i kurw. Pobiegłam do domu i zamknełam się w pokoju. Płakałam. Nie wiem od kiedy ale czułam łzy lecące z moich oczu i miałam mokre policzki. Myślę, że mniej więcej wtedy zbiły się moje "różowe okulary".