Αιώνιοι Ψίθυροι

Γνωρίζω πως το άγνωστο πάντοτε είναι γλυκό.Σε μαγεύει και σε κρατάει αιχμάλωτο.Όσα χρόνια ζω πάνω σε αυτό το μάταιο κόσμο , έχω δει την ανθρωπότητα να μαγεύεται από τις ιστορίες για μυθικά πλάσματα,τέρατα,βρικόλακες, ξωτικά.
Να τους ακούω να εύχονται να ήταν όλα αληθινά ή να μεταμορφώνονταν οι ίδιοι σε μαγικά πλάσματα.Οι ιστορίες και τα παραμύθια μένουν αθάνατα στο χρόνο και όσο περνάει ο καιρός να ξεπροβάλλουν όλο και καινούργιες, από όλες τις μεριές του κόσμου.Μακάρι να μπορούσα όμως να πω την αλήθεια.Πως όλα αυτά είναι πραγματικά όλα.Αλλά δεν είναι τόσο όμορφα και ούτε έχουν ευτυχισμένο τέλος.Είναι σκοτεινά, μοναχικά και μίζερα.Μακάρι να μπορούσα να ζω όπως θέλω.Το να είσαι αθάνατη μου είχαν πει είναι ευλογία.Εγώ ένιωθα την κατάρα όμως μέσα μου.Εκείνοι με έβλεπαν σαν Μεσσία, εγώ δεν ήθελα να υπάρχω.Όταν μου ξερίζωσαν τη μόνη ελπίδα που είχα δένοντας την σε ένα αιώνιο κύκλο θανάτου και απόγνωσης εγώ το μόνο που μπορούσα ήταν απλά να κοιτάω.Το να βλέπεις ξανά ξανά τη μόνη σου αγάπη να πεθαίνει, καθώς τα χρόνια φεύγουν και εσύ να μη μπορείς να ακολουθήσεις είναι κατάρα.