Sona Değil Sonsuzluğa Yakınız

Her geçen gün biraz daha yaklaşılan karanlık yolların işin ucunda aydınlık görünmesine rağmen karanlığın lâl olacağı duruma geldiğini kabullenme zamanı gelmiştir belki...

Gece beni bıraktığı yerdeyim hala, o eski duygularımla. Aslında hayat ne kadar da kısa değil mi sevgilim. Gece ölüme terk edilmiş hayatlar, sabahlara gözünü açmayı başaran aciz canlar. Bu kas yığını bedenimi göklere teslim etme vakti gelmişti belki de, sen ne dersin? Gözlerim acımasız karanlığın bir parçası olur belki de. Gündüzlerin bu halini bile özler duruma gelirsin, kim bilir?

Son günüm bile bu kadar güzel geçemezdi belki de. Tüm hatanın bende olduğunu kabul edecek yaştayımdır sahiden. Ama bunu sana anlatmak bana zor gelecek sevdiğim. İnanmanın yanında insanların bana emanet ettikleri de var tabii ki. Her şeyden önce seni seçen tek ben miydim? Sanmam. Ben zaten yaşadığımı yaşadım artık. Ama seninle beraber her zamanki gibi üstesinden geleceğiz sevgilim, bulacağım yine seni. Seninle beraber sona değil, sonsuzluğa yaklaşıyoruz birtanem...