Varoluşun Acısı

Ölüm adına ne varsa düşünmüş bir mahkûmun Allah'a son seslenişi...

Aştî henüz on dört yaşında hapishaneye girer,uzun zaman boyunca hapishanede psikolojik ve fiziksel şiddet gören Aştî yirmi dört yaşlarına geldiğim de suçunun ne olduğunu bile bilmeyen bir mahkûm olur. Tek odalı,bir küf tutmuş yatak,bir sıçan ve bir kalem,defteri vardır.
Yalnızlığı ve yıllardır yalnızca erkek yüzü görmüş genç adam Annesinden gelen mektuplardan başka kimsesi yoktur.
Tek dileği hapishaneden çıkmak ve Annesini bir kez olsun görmektir.