Çığlık

Beklentilerim beni aşmıştı.Ne ben biliyordum ne istediğimi nede her gece çığlıklarımı duyanlar.kendimi kaybetmiştim. yaşamaktan, beklemekten, saçmalamaktan bıkmıştım.kimse anlamıyordu ne istediğimi. istediklerimi yapamıyordum ama yapcaktım. kendime söz vermiştim.kimseyi umursamıyordum artık. sevebileceğim,güvenebileceğim,gözlerine bakarken kendimi görebileceğim biri lazımdı belkide.1 yıl ara verdiğim ''üniversite'' yede devam etmem gerektiğini düşündüm.apar topar hazırlanıp taksiye atlayıp üniversitenin kapısına geldim sanki huzur oradaydı .yavaşça arkadaşlarım yanıma geldi. 
-noldu ceren ? gözlerinin içi gülüyor dediler. 
acaba gerçekten öylemiydi ? 
zaman geçiyordu derslerden başımı kaldıramıycak hale gelmiştim bütün gece ders çalışmaktan gözüme uyku girmemişti.uyumak seninde hakkın ceren derken içimden bir ses hayır yapılacak çok şey var diyordu.sabah olmuştu.okula geldim ama çok geç kalmıştım koşuyordum. aniden birine çarptım. sanki kendi hatasını başkasına satmaya çalışan biri gibi ''of çok sakarsın biraz dikatli ol''dedim ve başımı kaldırdığımda kumral ela gözlü biri.kalbim sanki boğazımda atıyordu.içten içe kendime kızdım ama bende özür bekleyen bir yakışıklı karşımda bekliyordu .elim ayağıma dolaşmıştı .
-çok özür dilerim. adınızı sorabilir miyim? dedim
-ayaz.
-bende ceren diye cevap verdim.
aslında onun hakkında öğrenmek istediğim o kadar şey var ki, sanırım ilk aşama için bu yeterliydi. tekrar özür dileyerek yanından ayrıldım.sanki yaşama sebebimi bulmuştum.kalbim o kadar hızlı atıyordu ki, her an yerinden çıkabilirdi. ders in bitmesini beklemeden ebru'ya gittim kapıyı kıracakmış gibi vuruyordum
-Ebru ben buldum.
-ne anlamıyorum ne diyorsun ceren? dedi.
-ben aşkımı buldum ebru o kadar yakışıklı ki anlatamam!
-çok sevindim bitanem ee nasıl biri ?
-kumral,ela gözleri var , uzun boylu bide adı ayaz.
ebru bana öyle bir bakış attı ki yanlış bişey mi dedim? diye sordum.cevap vermedi
yoksa o ayaz o ayaz mıydı ???