******
Çektiğim acılar sabretmeyi öğretti bana..
Döktüğüm göz yaşları sessizliği..
Beklemeyi öğrendim, duygularımı dizginlemeyi!
Çoğu zaman sessiz çığlıklar isyan çıkarıp,
Dövse de hırçın dalgalarıyla, sahilimi ıstırabım,
Durabilmeyi, sessiz kalabilmeyi ve zamana bırakıp bir çok şeyi..
Göz kırpıp kaderime, Hak'ka paslamayı hayallerimi...
Seçtim!
Ya da böyle olması gerektiğine inandım..
Ve farkında olmadan git gide güçlendiğimi,
Güçlendikçe naif kabuğumun sertleştiğini fark ettim..
Üzülmedim!
Yaşamak böyle olmayı gerektiriyor...
17 yıllık hayatını geçirdiği ailesinin öz ailesi olmadığını öğrenen Umay'ın hikayesini anlatıyoruz.
Klasik bir aile kitabı olabilir ama çok daha güzeli.