Από μικρή φοβόταν τις πεταλούδες. Έβλεπε την μαμά της νωχελικά να τεινει το χέρι της προς τα φτερά τους και εκεινες να απομακρύνονται, απορριπτοντας την μητρική στοργή. «Μαμά, δεν πειραζει αν δεν σ'αγαπανε, σ'αγαπαω εγώ» και εκείνη γελούσε και μελιστάλακτα απαντούσε «Και εγώ σ'αγαπάω μωρό μου και αυτές τις αγαπάω και εσυ αντιστοιχα να τις αγαπάς» «Μα μανούλα, γιατί να αγαπάμε κάτι που δεν μας αγαπάει ;» Και η μαμά μου εμεινε αποσβολωμένη από τα λόγια που ξεστόμισε το 5χρονο τότε κοριτσακι της. Μα η σιωπή της ήταν πιο εκκωφαντική απο κάθε απάντηση που θα μπορούσε να μου δώσει,γιατί, η ζωή γέλασε περιπαιχτικά μαζί μου και όρισε ως σκοπό της ύπαρξης μου να εξακριβώσω αυτή την ερώτηση Καλώς ήρθατε λοιπόν στον οδηγό εξοντωσης πεταλούδων. Συγκεκριμενα, σε αυτή την ιστορία, σκοτωνουμε τις πεταλούδες στο στομαχι. Αγαπητε αναγνώστη, αυτή είναι μια πρωτη απόπειρα να ενταχθώ ως συγγραφεας στην κοινότητα του wattpad που τοσο αγάπησα ως αναγνωστρια. Μείνε λοιπόν συντονισμενος γιατί τα νταούλια τώρα ξεκινάνε Δίκη σου παντοτινά, Ίριδα