Kara Alaca Dönümü

"Şimdi ne yapacağız?"

12, yılanın inine inişimdi; 21, yılanın kendisi.

Yedi kalptik, birbirimize dikildiğimizi bilmeden bir gecede hiç edildik. Tercih hakkı verilseydi hiç şüphesiz aydınlığın hükmünü seçerdik.

Ölmüştük, öldürülmüştük; on beş saatte bir asır büyümüştük ama kaderin kara kalemini kimsenin eline bırakmamaya yeminliydik. Kanattan idam sehpası, kozadan urgan yapmayı bilmiştik. Kelebeğin hakkı yirmi dört saatti ama biz yirmi biri kendimize pusula etmiştik. Alaca kuşu sarmaya yetmeyen ellerimizle kelebeğin omurgasındaki koza kalıntılarını temizlemiştik.

Tetiği iki kez çekmiş, birinde çocuk kalbin cenazesini kaldırmış diğerinde zehre dönen gözün yemin törenini düzenlemiştik. En sevdiğimiz rengi mavi bilmiş, gözlere gömülen çerçeveleri korumak için geçmişle zehirlenmiştik. Bir yara izinde beraber yaralanmış, yarınımızı o nefretten inşa etmiştik. Sevsek de sevmesek de o yaraları sarı çiçekli taçlarla süslemiştik.

Kuzu sofrasında kurt, çölde kuyuyduk. Onduk, dokuzduk. Yaşlıydık, yetişkindik, çocuktuk.

Ve bizler, bütün uyumumuzu zıtlıklarımıza borçluyduk.

"Hep yaptığımız şeyi," dedi kararlı bir sesle. "Savaşacağız."

Alaca kuş öter, gün döner; ben ölürüm ama sen olursun kefen.

•

haziran 2023 | madamyazar