Nie wszystko złote co się świeci

W współczesnym świecie posiadanie łatki tego popularnego bądź lubianego zależy od różnych aspektów, przeważnie od tego czy jesteś bogaty, ładny, modny czy też masz ładną figurę . Od kiedy tylko pamiętam tak było i nie zapowiada się, że w najbliższym czasie mogłoby ulec to zmianie. W hierarchii szkolnej zawsze zaliczałam się do grupy "przegrywów", "nieudaczników" bądź "kujonów. Gdy byłam młodsza nie bardzo mogłam to pojąć, przecież moi rodzice zawsze mieli pieniądze, zawsze dostawałam moją wymarzoną zabawkę jeżeli tylko ich o to poprosiłam. Szybko doszłam do wniosku, że o wiele bardziej wolałabym nie dostać owej zabawki, zaś zostać przez nich choć przez chwilę zauważona. Od zawsze byłam nieśmiałym i cichym dzieckiem przez co ciężko było mi zawrzeć jakąkolwiek znajomość już w przedszkolu, często z tego powodu ze mnie szydzili, uważali mnie za słabszą od siebie .

Później nadszedł okres szkoły podstawowej. Był to szczególnie ciężki czas, bowiem to właśnie w tym momencie potrzebowałam chyba najbardziej wsparcia ze strony bliskich, którego nie otrzymałam. Nikt mnie nie lubił. Nie miałam w szkole żadnych koleżanek czy kolegów.

Aż do pewnego dnia. Dwunasty września. Dzień moich urodzin. Byliśmy wtedy jeszcze dziećmi, ale szybko złapaliśmy wspólny język. Lata mijały, a my byliśmy sobie coraz bliżsi. Można powiedzieć, że jego pewność siebie oraz charyzma w jakimś stopniu udzieliła się i mnie. Był moim oparciem, którego tak bardzo potrzebowałam. Wspierał mnie.

Jednak to nie bajka, nie wszystko może być takie cukierkowe jakbyśmy chcieli, z czasem wszystko zaczęło się psuć. Oddaliliśmy się od siebie. Nawet nie wiem kiedy ale przestaliśmy się sobie zwierzać. Widzieliśmy się coraz rzadziej. Myślę, że najbardziej poróżnił nas "status społeczny", w końcu co taki kapitan drużyny koszykarskiej mógłby robić ze mną, zwykłą nudną dziewczyną z s