Ignacja znaczy ogień (opowiadanie)

A jeśli ci powiem, że swoją pierwszą prawdziwą miłość spotykałam w cyrku, uwierzysz? I nie podnoś tak wysoko brwi, nie kręć głową na boki, nie kłamię. Jeśli wspomnę, że odgrywany przez klaunów, piromanów, akrobatów i komików spektakl, wpłynął na całe moje życie, pomyślisz, że zwariowałam? Możesz tak myśleć, ale ja wiem swoje.
Ludzie zakochują się miesiącami, dojrzewają do miłości powoli, a niekiedy wcale. Są też tacy, i aż chciałoby się rzec - szczęśliwcy, którzy już od pierwszej chwili, ułamka spojrzenia, przypadkowego dotyku, zalążka uśmiechu, po prostu to wiedzą. I myślą, że złapali Pana Boga za nogi. Twierdzę, że mają rację. Tak, na pewno mają rację.
Nie wierzyłam, że babka, która opowiadała mi historię swojej pierwszej miłości, w rzeczywistości ją przeżyła. Ludzie w podeszłym wieku pamiętają wiele, ale też wiele „wydaje im się", że pamiętają, chociaż ich wyobraźnia zdaje się podkolorowywać rzeczywistość, zwłaszcza, gdy ta nie była na tyle barwna, by ją rozpamiętywać. Ale jak już wspomniałam, nie wierzyłam, że opowieść babki, mogła być prawdziwa... do momentu, aż nie przeżyłam własnej - mojej prywatnej przygody miłosnej, która została ze mną do dziś.
I nie opowiadałabym o niej wcale, gdyby nie fakt, że wydarzyła się naprawdę. Rozsiądź się więc wygodnie, zapomnij o tym, że życie nie jest takie proste i oczywiste. Tak, wiem, że wymagam wiele, ale spróbuj, tylko o tyle proszę. Ja tymczasem przeniosę cię w inny świat.
A przynajmniej się postaram.