Çalınan Çocukluğum.

Oysa o günlerr..
Her okula gidiş geliş her arkadaşlarım dışarı çağırdığında çocukluğuma koşuş her iniş çıkış. O kapının önünden her seferinde geçme zorunluluğu. O yaşadıklarını unutmaya çalışırken daha çok hatırlayış ve çocukluğumun en güzel yaşlarında güzel günleri daha görmeden veda etmem. Canım nasıl yandı kimse bilmiyor! İşte bu yüzden ben aşka inanmıyorum. Bu yüzden bir erkeğe güvenemiyorum. İşte bu yüzden yalnızım! Bütün bunlar olmuşken bunları yaşamış o şehirden kaçmış İzmir'e gelmişken. Ailemden başka kimsenin inanç dolu gözlerini üzerimde görememişken birde babamın aldatması nasıl boktan bir his kimse bilmiyor!

Kaldırıma oturduğumu ve ağladığımı ağzımdan çıkan hıçkırık sesiyle farkettim. Ama bu ağlamamı durdurmadı. Yüzümü her iki elimin arasına gömüp ağlamaya devam ettim. Canım o kadar yanıyordu ki. O kadar çaresizdim ki. Ulan daha kaç defa yıkılacağım! Kaç defa daha şu hayatta kimseye güvenmemem gerektiğini gözüme sokacak kaderim. Kaç defa!? Kaç kere!? Kaç!!