Şiddetli bir Aşkın Artçı Yalnızlığı

Birbirine samimi iki yalnız insandık en başlarda, artçı deprem
gibi geldi ayrılık. Ne bu depremden sağ çıkan bir aşk oldu ne de
sevgi... Hayallerin temeli zaten sağlam değildi... Depremden sonra
hayatlar bir bina gibi kuruldu... Nefret taşıyan büyük
binalar,hayatlar... Aşkı her zaman yasatamazsak da, yüreklerimizde her
zaman nefret duygusu vardır biz insanların... Mutluluğu bile bile geri
tepmekten sevinç duyup, inadına üzüntüyü seçenlerdeniz biz... Her ne
kadar birbirimize yaptığımız gurur dan sevinç duysak ta, bir türlü
üzülmedik ölen aşka, insanlığa...  Her ne kadar başka tenlerde aşkı
arasak da geçmeyecek artçı deprem gibi gelen yalnızlığın çatlakları...
Kırık, dökük bir bina gibiyim şu sıralar, ne hayatımı yaşayan var ne de
can-ı gönülden seven. Hayatın sonuna kadar üzülmeye mahkum  olan ben ve
şiirlerim olsa da, kazanan hep aşk oldu, olacakta...