Her gün insanlar yeni hayatlarına devam ederdi . Yetim çocuklar için bu geçerli değildi . Her insan kendi karanlığından çıkmaya çalışırdı , bazı insanlar aydınlığı olan insanlar bulup onlarla aydınlanırdı . Yetim çocuklar sessizliği sever , sessizlikte büyür . Bazıları kendi sessizliğinde kaybolur .Birbirlerine bağlıdırlar , biri yoksa diğerleri hiçtir . Hem bir aileleri olsun isterler , hem de zaten onlar birbirleriyle ailedir . Sessizlik herşeydir , önemli olan sessizlikte kendini korumaktır . Aile herşeydir aslında , dert ortağınız , evinizi paylaştığınız ,birlikte yemek yediğiniz , birlikte yaşadığınız kişiler . Peki ya herkes kendi ailesi arasında kaybolursa ? Kaybolmak , fiziksel olarak kaybolmaktan ibaret değildir , ya ruhunuz ,güveniniz , herşeyiniz ailenizde kaybolursa ? Onlar aynı ama farklı olan kişiler , toparlanacaklar mı ? Bu sekiz çocuk sessizlikleri içinde bambaşka yerlerde büyümüştür . Hayata yenilgiyle başlamış bu sekiz arkadaş bambaşka hayatlardadır , ve birbirlerini bu karanlıkta bulmak hiç kolay olmayacaktır .
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."