Ah Canım Sevgilim.

Ash,

Seni sağ salim halde göremediğim için hala çok tedirginim.

Bana bir keresinde, "Biz farklı dünyalarda yaşıyoruz," demiştin. Gerçekten öyle mi acaba? Ten rengimiz de göz rengimiz de doğduğumuz ülke de hep birbirinden farklı. Ama biz dostuz, yetmez mi? Daha neye ihtiyacımız olsun ki?

İyi ki Amerika'ya gelmişim. Burada bir sürü yeni arkadaş edindim. Ama hepsinden öte seni tanıdım, Ash...

Bana defalarca sordun, "Benden korkuyor musun?" diye. Ben senden hiç korkmadım. İlk tanıştığımız günden beri bir kere bile senden korkmadım. Ama hep senin benden çok daha acı çektiğini, ruhunun benimkinden çok daha yaralı olduğunu hissettim. Böyle hissetmekten kendimi alamadım.

Ne tuhaf, değil mi? Sen benden hem daha akıllısın, hem daha irisin hem de daha güçlüsün. Yine de... Ben hep seni korumam gerektiğini hissettim.

Ama acaba seni neye karşı korumak istedim?

Galiba seni kendi kaderinden korumak istedim. Seni adeta sel gibi önüne katıp sürükleyen kaderinden.

Bana Hemingway'in kitabındaki leoparın hikayesini anlatmıştın, hatırlıyor musun? Dağın tepesinde ölen o leoparın dağdan asla geri inemeyeceğini bildiğini söylemiştin. Ben de sana, "Sen leopar değilsin. Kaderini değiştirebilirsin," demiştim.

Tekrar söylüyorum. Kaderini değiştirebilirsin, Ash.

Yalnız değilsin. Ben yanındayım. Ruhum daima seninle.

(Sayonara, Amerika... Sayonara, New York... Ama sana "sayonara" demeyeceğim, Ash... Aramıza ne kadar mesafe girerse girsin bir gün mutlaka tekrar karşılaşacağız.

Sen benim en iyi dostumsun.)