Son Nota

Ruhundaki nefret ve acının kalın damarlarıyla hayata tutunurken, aşkın köhne tadını soluyan genç kız, hiç beklemediği bir anda, içindeki bu nefret ve acıyı ruhuna diken genç adam ile tekrardan karşılaşır. Bu karşılaşmada, geçmişin merhametsiz siluetini aralarına bir duvar misali ören iki genç, kalplerinin içindeki cam kırıklarını görmezden gelerek hayatlarına kaldığı yerden devam etmeye çalışırlar.

Fakat, hayatın kaderlerine bağladığı urgan ipi, onları en çok birbirinden uzaklaştırmaları gerektiren zamanda karşı koyamayacakları bir çekim ile yakınlaştırır. Öyle ki, bu yakınlık kafasını topraktan çıkaran bir filizin, kalplerinin içini cehennemin kezzaplarıyla boyayan nefrete düşürdüğü ilk gölge olur.

♪

"Sen benim, bir daha kimseye güvenemeyecek olmamın sebebisin," derken konuşan ben değil mantığımdı. "O yüzden bu olanlara senin gibi anlam aramaya çalışmıyorum. Kafamı karıştırıp durma, aramızda bir mesafe olmasını istiyorum."

♪

"Ama gerçek cesaret kendine karşı dürüst olmaktır. Madem cesareti ortaya koyduk, o zaman bana seni öptüğümde ne hissettiğini söyle."

♪

"Sarıl," dedi kırık dökük bir sesle. "Ona sarıldığın gibi bana da sarıl."

♪

"Gözlerin..." diye fısıldadı cennetini dudaklarına bulaştırırken. "...İzmir gibi bakıyor." Durdu ve başparmağı tekrar elmacık kemiğimin üzerini okşadı. Ruhumu sıyıran ıslak düşünceler, kalbimin kanlı derisine yapışıp ağırlığını kalbimin üzerine bırakmıştı, kalp atışlarım ruhumun ağırlığını taşıyordu. "İzmir'in gökyüzü sığmış gözlerine, meğer İzmir'e rengini veren senmişsin."

NOT: İlk hikâyemdir, bu yüzden ilk bölümlerde duygu ve betimlemeler konusunda eksiklikler var. Bunları dikkate almamanızı öneririm, çünkü ilerleyen bölümlerde ki farkı göreceksiniz. Keyifli okumalar. ▪