Iskry

Wydaje się że już nie może być gorzej... Straciłam rodzinę, przyjaciół, marzenia... Ale straciłam również pamięć co czasami jest korzystne, w końcu nie mam za czym tęsknić.

Trzy lata szwendam się bez celu po świecie który niszczeje w oczach, starając się nie zwariować ze samą sobą i koszmarami o mojej przeszłości które mnie nawiedzają w najmniej odpowiednich monetach. Nie wiem co ale coś - wyjątkowo złośliwego - wciąż trzyma mnie przy życiu. Zaczynam się orientować co to takiego dopiero kiedy poznaje... pewnego optymistę. Osobę która tak bardzo tu nie pasuje.

Ale nie ma przecież tak łatwo. Po trzech latach nudy i samotności wydarzenia się kumulują a wszystko zaczyna się komplikować kiedy znajduje kilku miesięczne dziecko...
✨✨✨
Mam świadomość że moje opowiadanie jest dość typowe, jednak bardzo je lubię i doszłam do wniosku że będzie dobre na pierwsze opowiadanie udostępnione na wattpadzie :)