on dokuz

'Çaresiz sonunu bekleyen bi bardakta azıcık yem bulmaya çalışan gerizekalı bi balık gibiyim. Durumumdan kimsenin haberi yok ama belki beni de hatırlarlar diye minicik bir bardakta belkilerle geçiriyorum günlerimi. Ha bugün ha yarın diye diye zaten zar zor tuttuğum sabrımı da bitirmek üzereyim. Kendime bile yetememeye başladım. Bedenim ağır bir çuval gibi gün be gün kepçelerce kumla dolduruluyor. Eskileri eskisinden çok yaşamaya varolmanın yok oluşa dönüşmesine minicik bir sevgi tanesini bile nefrete çevirmeye başladım düşündükçe...

Düşünmek...Derin sonu bucağı olmayan bi okyanus gibi. Bazıları zaten bildikleri için hiç dalmazken bazıları yüzerek başa çıkabiliyorken benim tek yaptığım çırpınıp dibe batmak. Düşündükçe yüzeydeki insanları kaybediyorum, ışığı kaybediyorum, oksijenimi kaybediyorum. Yavaş yavaş bana ait olan her şeyi benliğimi kaybediyorum.

Kendimden vazgeçmek istiyorum. Kendim olmaktan vazgeçmek istiyorum. Mutlu ve huzurlu insanların çok aptal mı olduklarını bilmem ama onlar gibi olmak istiyorum. Hayatın beni incitemeyeceğini bana kimsenin zarar veremeyeceğini düşünmek istiyorum. Ben sanırım herkes gibi biraz var olmak istiyorum...'