06.02.2015
Sevgili Günlük;
Şu an çığlıklarımı kelimelere dökmem, gözyaşlarımı mürekkep olarak
kullanmam gerektiğinin bilincindeyim. Ama bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum.
Ses tellerim yırtılana kadar çığlık atmak,göz pınarlarım kuruyana kadar
ağlamak istiyorum.Yaşadıklarımı içime atarsam biraz daha suskunlaşacağımı
biliyorum ama konuşmak isteyip istemediğimi bilmiyorum. En son aciz bir şekilde
yalvardığım sesimi tekrar duyup duymak istemeyeceğimi bilmiyorum. En önemlisi
de eski ben olup olmak istediğimi bilmiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Çığlıklarımı yutmalı mı, yoksa İstanbul’u çığlıklarımla
inletmeli miyim karar veremiyorum.