ÇAKIR RENGİNDEKİ MEKTUP

"Birbirine düzgünce veda edememiş her insan günün birinde mutlaka tekrar karşılaşır. Veda eder, ve yoluna bakar"

Onu tanıdım... Ya da en azından tanıdığımı sandım. Karanlığın içinde büyüyen bazı insanlar vardır; kim olduklarını anlatmaya gerek kalmaz, gözlerindeki boşluk her şeyi söyler. O da öyleydi. Bir bakışında terk edilişin izleri, bir gülüşünde işkencenin soğukluğu saklıydı.

Hangi yüzüyle karşılaşacağını kimse bilemezdi. Bazen sessiz, ürkek, gözleri dolmuş küçük bir kız gibi konuşurdu. Sonra birden değişirdi; ses tonu sertleşir, bakışları buz keserdi. O an yanındaki insanın içini donduracak kadar soğuk olurdu. Sonra bir kahkaha atar, sanki az önceki hâli hiç olmamış gibi davranırdı.

Kim olduğunu sormayın. Çünkü bir cevabı yok. Ya da belki çok fazla cevabı var...

"Gerçek özgürlük senin için hiçbir zaman bu taştan konak olmadı çünkü bu konakta sevgi dışında her şey var" kulağıma değen saçlarımı geriye çektiğinde nefesini bu sefer boynumda hissettim. "Sen ise bu konağa özgür olmak için gelmedin, esir olacağını bile bile geldin ve hâlâ özgürlük derdindesin" sıcak nefesi boynuma çarpıyorken refleksle gözlerim kapandı. Saniyeler içinde vücudumdan bir ürperti geçti.

"Ama bir gün sana özgürlük ne demek gerçekten göstereceğim komşu kızı, işte o zaman," diye mırıldandığında, sırtım artık tamamen göğsüne yaslanıyordu "sana özgürsün diyerek esirliği yaşatanlar arkamızda kalmış olacak. İntikamın için kinin en büyük silahın, ben en büyük yoldaşın"