Ruimtejongens | Din Djarin & Tony Stark

Na Avengers: Infinity War keert Tony Stark niet terug naar de aarde. Hij sterft tevens geen eenzame dood in een verlaten ruimteschip. Tony Stark komt terecht in een ander universum, eentje waar een mysterieuze gehelmde ridder zijn licht aan het einde van de tunnel blijkt te zijn. De man spreekt weinig, en als hij praat, produceert hij vreemde klanken die verdacht veel lijken op de brabbeltaaltjes uit de films waar Peter Parker uren lang over kon ratelen.
Tony dacht dat de ruimte leeg was, en dat het universum niet groot genoeg was voor wederzijds begrip, niet na wat hij had meegemaakt op Titan. Maar er hangt een gemis in het heelal dat Tony niet onder woorden kan brengen, een gemis dat de taalbarrière overbrugt en de ridders stalen gezicht dragelijk maakt.
Tony wil niet denken aan wat hij heeft achtergelaten. Hij rent weg van verantwoordelijkheden en werkelijkheden waar hij geen naam aan wil geven. En misschien doet de ridder wel hetzelfde. In zijn stilte huist ontkenning, in de leegte van de ruimte schuilt begrip.
Kunnen ze elkaar redden in de oneindigheid van een universum vol mogelijkheden?

☆☆☆

Naar aanleiding van de prompt: "Ik heb het heelal doorzocht, ben in zwarte gaten geweest, maar er is niks anders te vinden dan ruimte. En ik wil naar huis."
Geschreven voor de Dutch Awards.