Beni çekiştirmesine izin veriyordum çünkü henüz benim kim olduğumu bilmiyordu ama öğrenecekti beni aniden yere atmasıyla ellerimi yere bastırdım reflekslerim çok iyi olduğu için şanslıydım bana bakıp " Kimsin sen şerefsiz!" demesiyle sırıttım ama yüzümdeki peçeden bunu görmüyordu beni bir terörist sandığı için böyle konuşuyordu ama ona kim olduğumu söyleyemezdim böyle bir emir almamıştım "benim kim olduğumu yakında öğreneceksin işte o zaman bana bu yaptığını sana ödeticem yüzbaşı" dememle gözünün en derinine bakıp meydan okumam onu şaşırtmıştı ama benim kim olduğumu öğrendiğinde daha çok şaşırıcaktı! ... Ben kim'miyim ben Yüzbaşı Alya bozkurt teröristlerin korkulu rüyası nam-ı diğer "KAN" 🩸 { Asker kurgusudur 🪖🇹🇷 } Not: ilk kez kitap yazıyorum yazım yanlışım olursa kusra bakmayın Bu kurgudaki askerler , terörist isimleri ve yerler tamamen hayal ürünüdür .

"Alçin..." İsmimi nerden biliyordu bu kız? "İkizim, sen mi geldin? Göremiyorum, görmem gerekmez mi? Beni yanına almaya geldiğinde bile bana gözükmeyecek misin?" Bu kız neyden bahsediyor? "Annemde yanında mı? Bazen göremiyorum, sizin öldüğünüz günden beri oluyor. Beni bu adamlardan korumak için beni almaya mı geldin?" Bir kaç saniye gözlerim onda oyalandı. Ala'nın sesi bizi kendimize getirdi. "Alin hanım, biz Türk askeriyiz. Bir yaranız var mı? Gözlerinize mi zarar verdiler?" Ala'nın sorularını eş geçti kız. "Alçin burada değil mi? Ölmedim mi? Nasıl olabilir ki, kokusunu aldığıma eminim!" ...

❗KÜFÜR +18 SAHNELER SMUT FANTEZİ MASTÜRBASYON ŞİDET ARGO SAHNELER BULUNUR❗ 🔞🔞🔞🔞🔞🔞 "Hayat, Defne için sadece üniversite sınavlarını geçmek ve başarılı bir psikolog olmaktı. Ta ki... Aras'ı tanıyana kadar." İstanbul'un prestijli bir üniversitesinde okuyan Defne, içine kapanık, sessiz bir öğrencidir. Hayatında hiçbir zaman risk almamış, hep kuralların içinde kalmıştır. Ama o derse girdiğinde her şey değişir. Aras Demir. Zeki. Karizmatik. Soğuk. Ve... karanlık. Defne, başta ona hayranlık duyar. Sonra bu hayranlık, meraka, yakınlığa ve... başka bir şeye dönüşür. Ama bilmediği bir şey vardır: Aras Demir, aslında salvatore Vitale'dir - İtalya'nın en güçlü mafya ailelerinden birinin varisi ve lideridir. Bir gecede değişir Defne'nin hayatı. Artık dersler, sınavlar, notlar yoktur. Karanlıkta verilen emirler, kanla yazılmış anlaşmalar ve Defne'nin artık geri dönemeyeceği bir yol vardır. "Kimi zaman en tehlikeli adamlar, en güzel gülümseyenlerdir." Aşk mı? Güven mi? Hayatta kalmak mı? Defne artık sadece kendini değil, kalbini de korumak zorunda... "aşk bir mafyanın evinde başlamaz ama orda ölür "

Havanın sıcaklığı, çölün ortasında bir yangına dönüşmüştü. Kumlar, güneşin altında daha da sertleşiyor, her adımda bacaklarınıza yükleniyordu. Sırtındaki çanta, sanki her saniye biraz daha ağırlaşıyor, ama o hiç durmaz, yürümeye devam ediyordu. Adımlarını atarken, gözleri sadece ileriyi görüyordu. Burası, askerlerin kaybettikleri her şeyin, her umudun olduğu yerdi. Zorluğun başladığı, ancak vücutlarının ona alışmasıyla bir şekilde unutmaya çalıştığı yerdi. Burası, zihninin sınırlarını zorladığı, karanlık düşüncelerle baş başa kaldığı yerdir. Saatler geçtikçe, ayaklarındaki acı, aslında daha fazlasını hissettirmeye başlar. Bir müddet sonra, fiziksel sınırların ötesine geçer ve zihin buna ayak uydurur. İlk başta kaslarınız bağırırken, sonradan sadece bir donukluk kalır. Vücudun ne kadar yorulursa yorulsun, komutanın emri, görevdeki sorumluluğun baskısı, bir adım daha atmanı sağlar. Çünkü geri dönemezsin. Bir çığlık duymamak, bir yudum su içmeden yol almak... Bu, tüm askerin yaşadığı mücadeleydi. Kendini bir çukurun dibinde hissettiğin zaman, etrafındaki dünyayı duyamazsın. O kadar yalnızsındır ki, neredeyse hayatınızdaki her şeyin geçici olduğunu düşünmeye başlarsınız. Ama her gün bu hatırlatma bir şekilde unutulur. Çünkü seni bekleyen görev vardır. Ve o görev bitmeden, ne kadar acı çeksen de devam etmek zorundasındır. Gözlerinde uyku eksikliği, vücudunda kanla karışmış terin izleri, aslında seni oraya getiren o içsel güçle savaşıyor gibidir. Bazen derin bir nefes alırsın, ve sonra bir adım daha atarsın. Ama bu bir seçim değildir. Sadece, bir asker olmanın tanımıdır.

"Çocukken yanağıma kondurduğun öpücük sayesinde tüm acılarım geçmişti. Şimdi ben senin kalbinden öpsem geçer mi? Tüm acıların diner mi?" İlk görüşte değil, her görüşte aşkı yaşadım ben. "Kendini sev çünkü ben seni seviyorum." (17.04.2021 📝)

On yedi yaşında annesi canice öldürülen Hera Sezgin, yıllar sonra babası ile birlikte bir plan kurup annesinin intikamını alır. Bu cinayet bütün kayıtlara bir intihar olarak geçmiştir. Ve kimse bu ölümü sorgulamamıştır. Ta ki, Hera'nın gizli bir operayon için tanıştığı Yüzbaşı bir şeylerden şüphelenene kadar... Gerçekler aşka ne kadar engel olabilir? Veya kararlı olduktan sonra gerçekler bile onu kararından döndüremez mi? "Katil olduğunu bildiğin bir kadını, korkunç yüzünü bildiğin bir kadını gerçekten seviyor musun Oğuzalp?" "Ben seni, her kişiliğinle, her kimliğinle, her halinle istiyorum Hera." "Ben gerçek yüzünü bildiğim bu kadına aşığım."

Alya özer (asil ) küçük yaştan beri ailesinin intikamı için yanıp tututuşur tam herşey bitmişken gerçek ailesi ortaya çıkar. Bütün dengesi alt üst olurken aşk karşısına çıkar

Aylarca düşman saflarında bir gölge gibi dolaşan, vatan sevgisi ve sadakatle mücadele eden bir saha ajanı... ta ki deşifre olana kadar. Bir gün gün yüzüne çıkan evlatlık meselesi onu hem duygusal hem de kimlik açısından zorlarken bu duruma alışmaya çalışacak olan Armağan ve ailesinin hikayesi.

Gerçek ailem x Asker kurgusu önceki kurgumu hiç beğenemedim durdurdum umarım buna devam edebilirim hevesle yazacağım ilk kitabım umarım beğenirsiniz hatalarım illaki olacaktır şimdiden özürr...(kitabın gidişatına göre bxb olabilir)

"Komutanım, roket atar!" dedi Halil. Duyduğum sesle eş değer olarak, bir patlama meydana geldi. Nefesim kesilmişti, yaralandığım için değil, timimden ses gelmediği için. Düşünmek istemedim şehit olma ihtimallerini, arızalansın istedim kulaklıkları. Olmayınca olmuyor, demişler. Bağırdım tüm gücümle kulaklığıma, "TİM SES VERİN, HERKES İYİ Mİ!" bu bağırışıma kimsenin yanıt vermediğini anlayınca durdu dünyam. Elimdeki el bombalarını, karşımdaki itlerin üstüne yağdırıdım. Hepsi leş olmuştu, ama volkan timi yok olmuştu. Mevzilendiğim yerden çıktım ve herkesin mevzisine doğru yürüdüm, etrafta bulunan uvuzlar nefesimin cigerlerime batmasını sağlıyordu. Benim timimin parçaları olamazdı onlar değil mi? Oturduğum yere çöktüm ve sırtımı büyük bir kayaya yasladım. Elim göğsümdeki ağrıyı geçirsin diye masaj yapıyordu, ama ben şehitlerimin parçalarını görmüştüm. Bu vatan uğuruna can veren timimi görmüştüm, bu ağrı kalbimde sızı olarak kalacaktı. Iyileşmeyecektim, alışacaktım.