Human beings

Zepsute światła, zatłoczone ulice, zgniecione papierosy lub puste uśmiechy. Po co to komu, myślała dwunastolatka, wyglądając przez szkolne okno po chwili skanując wzrokiem całe pomieszczenie.

„Nic się nie zmieniłaś!" Zaśmiała się kobieta. „Szczerze mówiąc, myślałam, ze przejdzie ci ten wymyślony stan...Nadal jesteś młoda, odnajdziesz się w życiu. Spróbuj wyjść do ludzi, właśnie póki jesteś młoda, potem na starość będziesz żałować jeśli teraz nie spróbujesz!"

„Spierdalaj."Odpowiedziała sucho Ski mając dość gadek dawnej nauczycielki. Wystarczyło jej fakt, ze nasłuchała się jej polowe swojego życia, teraz mając 25 lat wolałaby grzecznie się wycofać. No może trochę nie grzecznie. „Oh?" Spojrzała w szoku na dziewczynę, która odepchnęła ja delikatne wracając do robienia zakupów.

Nic nie jest dobre, ani ciekawe. Po co ma zajmować czas chodzeniem i poznawaniem nowych pustych ludzi? Przeszło przez umysł. Nie wszyscy jednak tak myślą, studentka właśnie szykowała się na imprezę u przyjaciółki, słuchając muzyki tańcząc do niej ciałem. Nie obchodziła ją w jakimś stopniu miłość, chociaż wiedziała, że i tak ją zdobędzie. Nie wiedziała tylko tego. „Ona?"