Okul koridorları damarlarında taze kanın aktığı, bir sonraki atış için heyecanla bekleyen ve üzerinde hiç bir kesiğin olmadığı nasırsız, genç ve tecrübesiz bir kalbin büyüdüğü ilk yerdi. Ve o, beni büyüten okul koridorlarında adımlarını attığı yerden izi silinmeden takip etmek için hızlıca yürüdüğüm her anda dizlerimin üstünü defalarca kez düşmeme sebep olan kişiydi. Benim en büyük çelişkim onla başladı, sevgi büyüdü ama nefret de toprağa ekildi. Sevgim bir su gibi nefrete döküldü ve o tükendiğinde nefretim büyüdü. O tükendi, toprağıma gömüldü ve nefret yaşadı. Bir hikaye nefretle bitti ve tozlu sayfaları yaşatılmadı, küle döndü.