ÇİLAY

Boş bir sokakta sessizliğin huzuru içinde yürüyordu. Sokak lambasının aydınlattığı yolda çatılardan damlayan suların eşliğinde keskin soğuk tenine işliyordu. Beyninin içi sanki bomboştu. Duygularından arınmış yalnızlığı ona huzuru verirken bir anda içinin ürperdiğini hissetti. Korkuya kapıldı ne de olsa yaşadığı ülkede kadınların gece dışarıda yürümesinin ne kadar tehlikeli olduğunu biliyordu ama yine de bazen huzuru gündüz vakti bulamayınca nefes almak için geceler yürüyüş yapardı, onu arayıp soracak bir ailesi, gece onu dışarıya göndermeyecek onun için endişelenecek herhangi birisi yoktu hayatında. Ama şu an aldığı bu karardan ufak bir pişmanlık duymaya başladı. Sezgileri kuvvetli bir kadındı ve maalesef ki sezgileri ona şu an hiç iyi şeyler söylemiyordu. Aklına telefonunu çıkarıp birisiyle konuşuyormuş gibi yapmak geldi. Elini hemen cebine attı fakat o an arkadan koşarak gelen birinin ayak seslerini duymaya başladı ve telaşa kapıldı ve arkasına dahi bakmadan var gücüyle en azından ana caddeye çıkmak için koşmaya başladı.