" Ελπίδας φαράγγι κρυμμένο " .

Τελικά, έπρεπε να υπάρξει κάτι μέσα μου, για να υπάρχω κι εγώ. Ήσουν εσυ! Ή είσαι; Χαμένα τα 'χω έτσι κι αλλιώς. Μόνο που ξέρω με τούτη τη σκέψη, η μέρα μου πήρε μπρος. Ή τάχα έτσι έσβησε; Μα, πώς τα κατάφερα πάλι; Πάντα το ίδιο πράμα, αλκοόλ και ζάλη. Μόνο που δε πίνω.
Δεν ξέρω πως θριάμβευσα στο να χαθώ..
....μα χάνομαι! Ο Χρόνος ούτε ρωτά. Με μιας με προσπερνά κι εγώ χαμπάρι...τόσο με διαπερνάς. Το είναι σου, με κάθε κύτταρο, κάθε πεπρωμένο αυτού, που γίνεται στάχτη απ' τη φωτιά που μόλις έσβησε. Μέχρι ν' ανάψει η επόμενη. Μέχρι να ξημερώσει και να δύσει πάλι το ίδιο φεγγάρι.
Σα ταχυδακτυλουργός ένα πράμα. Που όλη του η φήμη βασισμένη σ' ένα ψέμα. Στην αθωότητα των αθώων που πέφτουν θύματα της σαγήνης του. Έτσι κι εσύ! Μ' ένα σου χτύπημα δακτύλου, τη σκέψη μου απενεργοποιείς. Ξέρεις...κοντά σου τη νιώθω περιττή. Μα αν δε σε 'χω; Πάλι θα την έχω! Όμως θα με υπακούει τόσο νωχελικά μακρυά σου. Σε νιώθω κοντά μου, μα και φόβο μαζί. Ας σπάσει επιτέλους η ντροπή.
Να σου διαβάζω, να μας ζωγραφίζεις,
να χανόμαστε, μαζί!