In een wereld, waar gevoel niet meer bestaat, liefde uitgesloten is, niemand elkaar nog vriendelijk begroet en de wetten onmenselijk zijn, leeft een meisje, Lisandra.
Zij is, net zoals alle andere in deze trieste wereld, 2 jaar na de geboorte bij haar moeder weg gehaalt en
14 jaar lang opgesloten geweest in een kleurloos vormloos hok. Het enige wat ze kon doen was eten, ademen en slapen. 3 verschillende mensen per dag die haar eten kwamen brengen. Nooit een persoon 2 keer, zodat ze aan niemand gehecht raakte.
Ze heeft nooit ook maar één teken van emotie of liefde waargenomen.
Gewoon harteloos gemaakt.
Nu is ze 16, en volgens de leider van haar afdeling
'voltooid'.
Niemand is ooit in opstand gekomen tegen dit harteloos gebeuren.
De hele wereld word onder deze regel geregeerd.
Het word al eeuwen zo gedaan.
Het zal eeuwen zo door gaan.
*rechten voorbehouden*
De droom van de mensheid is al sinds de oertijd om zoals vogels te kunnen zijn. Te kunne vliegen en vrij te kunnen zijn van al de rest. Ze zijn er tot op vandaag nog steeds niet in geslaagd zoals ze wilden. Ze kunne vliegen met een vliegtuig maar vrij zijn ze nog steeds niet.
Maar alles is anders waar ik vandaan kom. Ik leef nu 385 jaar op aarde. De mensheid heeft me veel geleerd. Op mijn planeet hebben we geen emoties dus ja, het was aanpassen. Ik ben niet voor niets omlaag naar aarde gekomen. Ik ben hier om te leren, mijn volk is aan het uitsterven. En we hebben de mensheid nodig om terug te komen.