HUZUR

ilk kıtabım kurgusunu uzun zamandır düşünüyordum umarım begenirsiniz

Tamı tamına kos koca on yıl önce her şeyim tek ailem olan babam gözümün önüne geldi eve yaralı geldi bana sıkıca sarıldı alnımdan öptü bana söylediği son kelimeleri dün gibi canlanıyor aklımda canlandı;

"Geri gelecem bebeğim babanın biraz işi var sakın korkma tamam mı " elime verdiği küçük çerçevede ikimizin fotoğrafı var ikimizde gülüyoruz "Bunu sakin kaybetme olurmu bunu kaybedersen ben çok üzülürüm kızım babasını asla üzmez değil mi meleğim "demişti.

Çocuk aklıyla babamın "Tamam" demiştim "seni asla üzmem babaçım "babama sarılmıştım babam "afferim benim kızıma ,sakın korkma gelicem Fidan teyzenin sözünden çıkma olurmu "demişti ve son kez bana sıkıca sarılmıştı gitmişti sanki birinden kacıyordu ama kim kimden kacıyordun.

Aradan bir hafta bile geçmeden babamın öldüğünü söylediler ama ben hala inanmıyorum babamın öldüğüne babam yapmayacağını bildiği şeyler söylemezdi