YASEMİN ÇİÇEĞİNİN HİKAYESİ

"Beni unutma olur mu?" dedim o günü düşünerek. O günü keşke silebilseydim.

Keşke o yaranı öpüp sarsaydım başını. Yapamadım. Aramıza duvarlar örüldü.

İnsan sevdiğine yabancılaşır mı hiç?

Yabancılaşıyormuş.

O yürüdüğün gül bahçesine bir bakmışsın hepsi koparılmış, diken kalmış.

"Unutursam da korkma." dedi.

Bir anda başımı hışımla ona çevirdim. Nedenmiş o? İçimdeki hırçın kız aktifleşti.

"Beni çok mu unutmak istiyorsun?" Bir anda dizine koyduğum başımı çekip kaşlarımı çattım.

Tekrar zorla dizine başımı koyup "Hayır, unutursam da gelir yine seni bulurum. Nerede olursan ol. Şimdi olduğu gibi."

"İnanayım mı sana?" dedim gözlerimi kısıp dudağımı büzüp.

Dudağıma kısa bir öpücük kondurup "Neden inanmayasın?"

Ben de aynısını yapıp "Belki soğursun benden?"

Yağız oflayıp "Başladık gene. Kalk gidelim Sara."

"Ay tamam be sus. Bak 9 gün kuralını unutma ama tamam mı?" dedim sert, ciddi bir sesle.

"O ne canımın içi?" diye sordu.

"9 gün boyunca bir insandan soğumazsan soğumuyormuşsun, öyle duydum. Google amca sağ olsun." dedim kıkırdayarak.

Yağız bezgince bana baktı. "Evlenince görecem ben seni!"