BENDEN BANA (Orman Gözlü Çocuğa)

Nice ihtimallerle yaşadı insan, nice umutlar, beklentilerle. Sessiz terkedişler beklediğiydi, kırıldığını hiç umursamadı karşıdaki, yitirdi körpe gidişleri mahvetti içini.
Her şey bu kadar mıydı diyor insan, şaşırıyor da. Her ihtimal zamanını mı beklemişti. Bir insanın sadık kalması bu kadar mı zordu. Oysa ki inanmıştı karşıdaki.
Sevmek buydu belki de umut vÂÂd edip ondan geri almaktı. Pişman olup keşke dediğinde acaba ektiği umutların gökyüzüne savrulduğunu anladığında yaşayacak mı yaşattığı hüznü...