KALE

1347 kışındaydık. Sabahın erken
saatleriydi. Bir türlü uyku tutmuyordu. Bir yandan baykuşların sesleri diğer
yandan uluyan kurtlar. Bir ara lanetlendiğimi düşünmeye başlamıştım. Sonra bu
lanetten kurtulmak için dua ettim. Kral Philip söz verdiği desteği gönderecek miydi.
Bu baskıya daha ne kadar dayanabilirdim. İşçiler sabaha kadar çalıştılar. Zarar
gören surların bir kısmını onarmayı başarmışlardı ama kalenin büyük bir bölümü
son saldırıda hasar almıştı. Bir senedir direniyorduk. Bir sonraki akın bizim
sonumuz olabilir diye düşündüm. Sisle kaplanmış olan yaşlı nehre baktım. Düşman
karşı kıyıda, sislerin ardında bir yerlerde hazırlık yapıyordu, bunu
biliyordum. Onlar da yorgundu ve artık bu savaşın bitmesini istiyorlardı. Bunun
tek yolunun da kalenin surlarının aşılması olduğunun bilincindeydiler. Eski bir bilgenin söylediği sözler
geldi aklıma. “İnsan yaşar ve zamanı geldiğinde de ölür. Kimileri yaşlı bir
aslan gibi savaşarak, kimileri ise bir fare gibi korkarak.” Hangisiydim
bilmiyorum. Bir fare mi, yoksa bir aslan mı? Gün ağarıyordu. Daha fazla dayanacak
gücümüz kalmamıştı. Ne cephanemiz, ne yiyeceğimiz , ne de cesaretimiz vardı.
Kral’ın söz verdiği destek kuvvetleri gelmeyecek olurlarsa bir sonraki saldırıyı
atlatamayacağımız gün gibi ortadaydı. Bu gerçeği benim kadar, düşmanım Edward’da
biliyordu. Günün ortalarına doğru adamlarımla bir konuşma yapmalıyım diye
düşündüm. Evet isteyen buradan ayrılabilir demeliydim onlara. Çünkü burada
benimle beraber kalanların yaşamak için pek fazla şansları olmayacaktı. Ne kadar yazık. Oysaki bundan kısa bir zaman öncesine kadar Kralın en gözde adamlarından bir tanesiydim. Beni bu
kaleye gönderirlerken bir daha ki görevimin valilik olacağını düşünmüştüm. Ne
kadar yazık değil mi? Parlak bir kariyer umudu artık benim için hâyal
sayılırdı.