Gümüş

"İstemiyorum, gitmek istemiyorum" diye bağırdım anneme.
"Alin kızım bak bu senin içinde benim içinde iyi olacak. Sen burada mutlu değilsin, seni üzgün görmek beni kahrediyor anlamıyor musun?" dedi annem şevkat dolu bir sesle.
"Anne 18 yaşındayım ve babamı kaybettim. Ne bekliyorsun?! Gülüp oynamalı mıyım, ya da parti mi vermeliyim? Bunu mu istiyorsun gerçekten!" daha da sesimi yükselterek söylediğim bu sözler üzerine annem koltuktan kalkıp bana sarıldı. Kafamı göğsüne gömüp tuttuğum göz yaşlarını serbest bıraktım. Annem saçlarımı okşayıp
" Şşşttt ağlama bitanemm... "
Koltuğa oturup tekrar bana sarıldı. Hıçkırarak ağlamaya devam ediyordum bir yandan da düşünüyordum. Gitmek istiyor muyum? Hayır,İzmir'i bırakamazdım. Annem saçlarımı okşamaya göz yaşlarım da akmaya devam ediyordu. Bir süre sonra kafamı kaldırıp anneme
"Ne yapmak istiyorsan yap ama ben ayda bir kere İzmir'e geleceğim ancak öyle kabul ederim. Sırf senin için"
"Ah, canım kızım" annem yanaklarımı öperken ona sarıldım. Ama inanın ne yaptığımın bilincinde değildim, ağladığımda hep böyle oluyordu. O, sert duvarlarım ortadan kalkıyor savunmasız bir kediye benziyordum.Ah,yeni bir hayata mı başlıyordum şimdi?