Sessizliğin Sessiz Sesi

"Bir insanın seni sevebileceğine inanıyor muydun?" Hissettiğim ağırlıkla derin bir nefes aldım.

"Benim bir insanı sevebileceğime inanıyordum."
----------------------------------------------------
"Adın ne?" Uzun saçlarını arkaya itekledi.
"Zemheri." Gözlerinin içi parladı.
"Zemheri? İsmin çok güzel, bende Efsa."
"Çok güzel, Efsa." Kaşlarını çattı.
"İsmim mi?" Başını alayla iki yana salladı.
"Gözlerin."
----------------------------------------------------
Efsa Mizgin... Herkesin adını ağıza almaktan korktuğu, lakin saygıyla telaffuz ettiği o isim Efsa Mizgin'di. Bazen bir bakışı, bazen ise bir hareketiyle her şeyi toparlayabilirdi fakat kendini nasıl toplayacaktı? "Kaderimizi baştan yazabilseydik, ilk sayfadan yırtıp atardım."
----------------------------------------------------
Zemheri Alakan... İhanet ettiği birçok şey vardı. Birçok isim, birçok hatıra, birçok söz. Lakin, kalbinin yankılanan sesine ihanet edemiyordu. Bir gün o da olur muydu? Kalbinin sessizliği de bir sesti çünkü. "İyileşmenin verdiği hissi tadabilmek için hasta olmayı göze alırdım."